Soms verlang ik ernaar om wat meer in de pas te lopen. Om ‘gewoon’ mee te bewegen met de norm, met wat ‘normaal’ is. Haha! Terwijl ik dat typ denk ik ook direct: wat een bullsh*t. Ik weet namelijk allang, dat is niet mijn pad en ik word er ook helemaal niet blij van! Ik doe dingen graag op mijn manier. Loop voorop. Ben niet bang om uit de pas te lopen, maar voel soms wel dat ín de pas makkelijker zou zijn. Dan voelt uit de pas zwaar en alleen.

Ik laat me niet makkelijk in hokjes plaatsen. Ik zie mogelijkheden waar anderen onmogelijkheden zien. Heb het lef om te springen. Ik kijk net ff AN-ders… Dwarsligger? Niet bewust. Ik voel wel een uitnodiging om systemen opnieuw te bekijken en daar niet zomaar in mee te bewegen. Hecht grote waarde aan autonoom en vrij zijn.

Terwijl ik voel en weet dat mijn eigenwijze manier kloppend is en mijn onderbuik me vertelt dat ik het juiste doe, is er ook dat oude stemmetje in mezelf dat daar iets van vindt. Dat een oordeel heeft. Me terugfluit ‘doe nou maar gewoon normaal!’. Dat verlangt naar toestemming en wil horen dat het goed is. Dat ik goed ben. Wat een grote basisbehoefte ligt daar! Herkennen we die niet allemaal? Maar hoe vaak mensen het me ook vertellen, ik weet ook, ik ben het vooral zelf die dat oordeel velt. Grotendeels gevoed vanuit angst en pijn om er niet bij te horen.

Nou An… Je bent goed. Je doet het goed. Ook als je het net An-ders doet. Zo. Hèhè. Dan ontstaat er ademruimte. Is er lucht. Kan ik weer spelen. Ontdekken. Exploreren. Geef ik mezelf vrijheid om te zijn wie ik ben. Zonder dat het een gevecht hoeft te zijn. Zacht naar mezelf en stap voor stap.

Ook bij Zachtpatsers doen we het net ff anders. Dat krijgen we ook terug van onze deelnemers, zij gedijen goed op dat anders. “Dankbaar voor je doortastendheid en je ‘recht-voor-z’n-raap’ aanpak… er is eigenlijk nog nooit iemand zo duidelijk en eerlijk tegen me geweest! 😄 Heel fijn!”

Wat wil jij net ff anders gaan doen?