Soms gaat er een oude lade open in je systeem. Spontaan, door een gesprek, tijdens een wandeling of door coaching. Een lade met vergeten herinneringen. Een lade die je misschien liever dicht had gelaten. Een lade die er aan de buitenkant zelfs prachtig uit kan zien.

En wat doe je dan? Soms doe je die lade snel weer dicht, omdat de inhoud (nog) té spannend is. Soms doe je die lade stapje voor stapje steeds verder open, omdat je té nieuwsgierig bent wat erin zit. En soms ís die lade opeens open en kun je niet anders dan erin te kijken.

Er is een lade bij mij opengegaan, spontaan. En het blijkt een diepe lade. Zowel de inhoud als de lade zijn niet mooi, eerder rauw. Herinneringen dienen zich aan en ik kan niet anders dan ze aankijken. Wegstoppen of verpakken zijn geen optie meer. Het is pijnlijk en verdrietig. Ik zie welke invloed de inhoud op mijn leven heeft gehad. Wat ik ben gaan geloven. In welke groef ik soms loop. Waarin ik anderen heb gevolgd i.p.v. op mezelf vertrouwd.

En ik ben ook dankbaar. Want doordat deze lade open is gegaan, is ook een nieuw veld geopend. Een veld dat ruimte geeft om mijn patronen te zien en hierin opnieuw te kiezen. Ik heb nog een lange weg te gaan en ik vind dit niet de leukste tijd van mijn leven. Maar wát is dit waardevol en nodig. Ik maak een keuze en ik ga dit nieuwe veld verkennen, stapje voor stapje……

Welke lades hou jij nog bewust gesloten? En welke kracht zit hierin verpakt? Heb jij de moed om in jouw lades te kijken of heb je hierin iets nodig?